It giet oan!

Dat is Fries voor dat het doorgaat. Ruud en ik gaan verhuizen naar Schiermonnikoog.

Het betekent dus dat er na meer dan 60 geïnterviewde gasten aan de gezellige ovale tafel in het Maredijkhuis, een eind komt aan Aan tafel bij Ruud. Vanaf september 2015 kon je op de laatste zondagmiddag bijna maandelijks aan tafel bij Ruud terecht. Aan tafel serveerde en fileerde hij elke keer een smakelijke, bekende Nederlander.

Het begon allemaal met de verbouwing van het buurthuis op de Maredijk 100. Het bestuur van de Buurtvereniging vroeg om ideeën, waarvoor het buurthuis te gebruiken zou zijn. Ruud stelde een talkshow voor, en werd uiteindelijk zelf de talkshowhost. Maar niet voordat zijn eisen waren ingewilligd, zoals microfoons en een ovale tafel. Allemaal aangeschaft met subsidie van Fonds 1818.

Bij ons, in de Piet Heinstraat, werden vanaf die tijd alle ‘echte’ talkshows op de TV aandachtig bestudeerd om erachter te komen wat de ingrediënten waren voor een goede talkshow. Na 29 eigen talkshows en uitgebreide bestudering van Op één denkt Ruud het geheim te weten. Alles hangt af van een goede voorbereiding. En goed voorbereiden gaat vanzelf als je oprecht in je gast bent geïnteresseerd. Daarom deed Ruud de hele redactie zelf, koos hij zelf (of samen met mij) zijn slachtoffers uit. Af en toe ging hij in op een suggestie van buurtgenoten, vrienden of andere gasten. De biografie van de gast was de leidraad. Oorspronkelijk was het de bedoeling om alleen mensen uit de buurt te interviewen. Maar de wijk bleek te klein. De horizon werd verbreed. Maarten ’t Hart was een gast die Ruud graag aan tafel wilde hebben. Hij sprak hem gewoon aan op de Heen-en-Weer-brug. Het werd een zeer aangenaam gesprek, nog te zien op Youtube.

Andere gasten werden eerst gepolst via via, je kunt het ook netwerken noemen. Dan volgde Ruuds overredingskracht. Eerst telefonisch, later volgde altijd een persoonlijk gesprek. Ook ging Ruud naar lezingen en vroeg hij de lezinghouder om ook een keer bij hem aan tafel te komen. Op zijn verlanglijstje staan o.a. nog Ionica Smeets (haar agenda was tot nog toe te vol) en Jochem Myjer. Met de laatste heb ik gesproken op de Leidse markt, (we praatten alleen over onze honden), terwijl Ruud twee meter verderop bezig was bloemen te kopen. Hij neemt het mij nog steeds kwalijk dat ik Jochem niet meteen gestrikt heb voor de talkshow.

Gezelligheid kenmerkte de talkshow, hoewel zwaardere onderwerpen niet uit de weg werden gegaan, zoals zelfmoord, pesten, slapeloosheid, conflictbemiddeling. Soms waren de gasten en hun leven het uitgangspunt, soms een thema. Nooit werd het niet begrijpelijk. Het was absoluut geen talkshow voor alleen geleerde mensen. Zelfs ik dacht Vincent Icke te begrijpen. Ook was het niet de bedoeling om de gasten het vuur aan de schenen te leggen. Ruud is geen onderzoeksjournalist.
De gast waar Ruud met het meeste plezier naar terugkijkt, is de onlangs overleden Alexander Münninghoff. Wanneer je de opnames van de talkshow terugziet, zie je dat dit een van Ruuds beste talkshows was. Er was een klik tussen gast en gastheer. De sfeer was, zoals Ruud het altijd beoogde, gezellig. Kijk zelf maar.

Door zich in te lezen in het leven en werk van zijn gast, probeerde Ruud vragen te stellen die het publiek ook had kunnen stellen. Hij ziet zich zelf als een vertegenwoordiger van het publiek. Zeker in de eerste talkshows stelde hijzelf niet alleen de vraag, maar gaf hij ook het antwoord, zodat de gast zijn mond niet open hoefde te doen. Maar door de feedback en terugkoppeling van het thuisfront leerde Ruud langzamerhand niet te veel zelf aan het woord te zijn.

Muziek speelde ook een belangrijke rol. Een aflevering was helemaal gewijd aan de Nederbeat uit de jaren ’60 met Art Bausch en Chris Koenen. Plaatjes voor gaatjes (Pieter Plaat) uit de buurt kwam een keer muziek draaien. Soms probeerde Ruud ook een goede combinatie te maken met muziek en gast. Bij Maarten ’t Hart speelde een buurtgenote Bach. Nico Dijkshoorn speelde ‘Beslagen Ramen’, zijn vertaling van ‘Steamy Windows’ samen met de harmonicaspeler (Ron de Vos) die die dag de muziek verzorgde.

Was er een schrijver te gast, dan konden diens boeken in de pauze gekocht en gesigneerd worden (met dank aan Boekhandel Kooyker). En over dank gesproken: Ruud mocht dan wel alleen aan tafel zitten met zijn gasten, maar de talkshow kwam tot stand door een heel team van trouwe medewerkers. Ze zorgden voor de inrichting, de techniek, de kassa, muziek, filmopnames, foto’s, de bar en het opruimen.

Het aantal bezoekers was meestal tussen de 20 en de 30. Jeroen Windmeijer was daar zeer blij me, hij had wel eens opgetreden voor 4 man. Toch had Ruud graag meer buurtgenoten gezien. Waar waren jullie op de laatste zondagen van de maand? Jullie krijgen nog één kans, in het najaar komt Ruud nog een keer terug voor de laatste talkshow. Dus houdt de website van de buurt in de gaten.

Titia Bouma (met dank aan Andries van Helden)

P.S.
Voor een opvolger, hierbij drie tips:
Tip 1: Nooit plompverloren een potentiële gast bellen, maar er bewust voor zorgen dat je iemand tegenkomt.
Tip 2: Wees niet nerveus.
Tip 3: Bereid je goed voor. Denk niet: Dat doe ik wel even. Dat doe je dus even niet.